بناهای قدیمی هریک دارای ویژگی های فرهنگی_هنری خاص خود هستندوفضای اجتماعی منطقه متعلق به خود رامعرفی میکنند.آنچه میتوان در مجموعه های ساخته شده وسیله انتقال اندیشه ها و تداوم تفکرات وسنت های محلی محسوب شود بخش لاینفک موجودیت معماری نیزهست(فلامکی،81:1386).
بازشناسی معماری های قدیمی،چه آنها که برجسته تر و بعنوان یادمانهای یا بناهای تاریخی ارزشمند مورد نظرند و چه بناهایی که تحت عنوان معماری بومی مطرح میشوند،گذشته از اینکه خود گشاینده مسائل متعددی در فرهنگ معماری سرزمین هاست،پایه لازم و ابزاری برای تدوین هر نظریه ای است که مبنای روش باززنده سازی معماری قرار میگیرد (همان:4).
بنابه اقوال تاریخی،عارف نامی محمود اهری ملقب به شیخ شهاب الدین اهری،در نیمه دوم قرن ششم(568)هجری قمری در بلده اهر متولد وپس از یک حیاط پربار معنوی،در اواسط قرن هفتم هجری قمریچشم از جهان فروبست.شیخ شهاب الدین از مشاهیر مشایخ تصوف در قرن هفتم واز بزرگان طزیقه شیخ زاهدگیلانی و شیخ صفی الدین اردبیلی بوده.ولی در کمتر کتابی نامی از وی برده شده است.و لذا از زندگی و آثارش(بجز کتاب عشق نامه)اطلاع کاملی در دست نیست.شاید دلیل این نقصان،میل به گمنامی وناشناسی باشد که بسیاری از صوفیان مقید بدان بودند.
وی تحصیل علم را در زادگاه خویش آغاز کرده و تاحدود بیست سالگی در مکتب درس علمای همان منطقه تلمذ نمود(وفایی،1375:ص127).
ودر این مقطع از عمر خویش بود که جذب عالم عرفان شد وحیات دینی صوفیانه رابرگزید.و وجهه همت خویش را کسب معارف باطنی قرار داد.ورود به وادی طریقت او را نیازمند راهبری راه شناس ساخت،نیازی که مقدمه بر هجرت وی اززادگاهش شد.
"در آن روزگار مرکز تجمع وغعالیت این مشایخ شهر تبریز بود که محیط علمی و عرفانی،و مدارس و خانقاه و زاویه ها و تکیه های متعدد آن رونق و اعتبار فراوان داشت"(موحد،42:1381)
او پس ازترک اهر ابتدا در تبریز و در محله سرخاب زندگی کرد،و پس از مدتی به منطقه سجاس از توابع زنجان رفته وشیخ رکن الدین سجاسی را بعنوان پیر طریقت برگزید.(موحد،109:1381)
وی در خانقاه سجاس،در کسب کمالات به چنان منزلتی دست یافت که مفتخر به مرتبت قطب صوفیانه شد و به دستور استاد،برای ارشاد خلق به زادگاهش اهر بازگشته و خانقاهی درآنجا برپانمود؛خانقاهی که صحن اش پس از چندین سال محل دفن ومزار وی شد(ایمانی،80:1382).روزگاری که شیخ شهاب الدین اهری میزیست و بطور واقعتر و وسیعتر نیمه دوم قرن ششم تا اوایل قرن هشتم هجری قمری_مقارن با دوران شکوفایی تصوف و اوج آن در منطقه آذربایجان بود و "دراین دوره [در مکتب عرفانی تبریز] باظهور چهره هایی مواجه میشویم که همه از آشنایان عام معنی و سلسله جنبانان عشق و معرفت اند"(موحد،42:1381)
شیخ ضمن آنکه خود چهره ای ممتاز و اثر گذار در این عرصه عرفانی بود؛عرفای زیادی را نیز تربیت نمود؛ از مریدان و نیز متعلمین مستقیم وغیر مستقیم وی میتوان به شیخ جمال الدین تبریزی،شیخ زاهد گیلانی و صفی الدین اردبیلی اشاره نمود.
شیخ ,الدین ,وی ,معماری ,های ,قرن ,شیخ شهاب ,شهاب الدین ,نیمه دوم ,بود که ,صفی الدین
درباره این سایت